ΚΑΙ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΑΣΑΛΕΥΤΟ...

Εβδομήντα ένα έτη απο τον θάνατο του Κωστή Παλαμά



Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης πνευματικών δημιουργών Αγγλίας
Μουσικοσυνθέτης,λογοτέχνης και δημοσιογράφος



"Και μέσ΄ στον τάφο ασάλευτο και μέσ΄ στο ζόφο που με κλεί,
 σαν κάποιο σάλεμα με πάει προς την ανατολή,
 με την ασύγκριτην αυγή που ο Χάρος δεν τη σβύνει.
 Και λάμπει η λυρική ψυχή και μέσ στο μνήμα εκείνη!"

Κωστής Παλαμάς





Μαύρο σκοτάδι όπου κοιτάξει κανείς,σκοτάδι που έπεσε επάνω στην πατρίδα του φωτός,στην γωνιά αυτή του κόσμου με το όνομα Ελλάδα,ένα κομμάτι γής που μοιάζει αβύθιστο καράβι νοητό,γέννημα του πραγματικού ανθρώπου που δια πυρός και σιδήρου ταξιδεύει μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα του χρόνου με σημαία το φώς το υπέρλαμπρον που μετασχηματίζει το κτήνος σε άνθρωπο,σε πλάσμα άχρονο όπου με την πεπερασμένη του ύπαρξη δίνει νόημα στο μέτρημα της αωνιότητας.

Αυτήν την πατρίδα ύμνησε ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς που σαν σήμερα περνά στην αιωνιότητα, μέσα στο καταχείμωνο σημειολογικά μα και κυριολεκτικά της γερμανικής κατοχής τον φλεβάρη του 1943,ένας θάνατος που θαρρείς υπήρξε η τελευταία πράξη ετούτης της γενναίας ψυχής που μέσω αυτού έδωσε νόημα και ζωή  στις καταρρακωμένες απο τα του βίου υπάρξεις εκατομμυρίων Ελλήνων του τότε, όπως άλλωστε έκανε όλα τα χρόνια της λογοτεχνικής του παρουσίας στα Ελληνικά γράμματα απο την πρώτη στιγμή όπου είδε το φώς του κόσμου ετούτου.

Υμνωδός της πραγματικής τέχνης και  συνάμα θεοσεβούμενος εργάτης του πνεύματος,εργάτης και αρχιτέκτονας, μιάς πατρίδας και μιάς Ελλάδας φωτοδότρας μέσα στα σκοτάδια των καιρών που έγραψε με αίμα η εποχή του,ο Παλαμάς ήταν το φώς όπου αντιμάχονταν το σκότος,ήταν ο ίδιος μια εποχή ολάκερη που πέρασε απο σαράντα κύμματα αγώνων εθνικών και πνευματικών και μπόρεσε να αγγίξει και πλήρως να συναισθανθεί,μέσα απο την δύσκολη ατραπό που δεν είναι άλλη απο την πραγματική ζωή και τις δυσκολίες της,αυτό το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" που στέκει ως θεματοφύλακας της δέσμης των ιδεών ενός Ελληνισμού απαλλαγμένου απο τον κλειστοφοβικό εθνικισμό πρός άγραν ψήφων,έναν κοσμοπολίτη Ελληνισμό που ταυτόχρονα, αποτελεί δούλο και αφέντη του ανθρώπου του πραγματικού.

Σήμερα,γυρίστε πίσω όλοι σας και δείτε,γυρίστε γύρω σας και οσμιστείτε την μυρωδιά του θανάτου του πνεύματος,την ένδοια την ψυχής και την μεταστροφή της σε κάτι υποχθόνιο και ανάξιο λόγου μέσα σε ένα σώμα ήδη παραδομένο,σε μια σκλάβα ζωή που δεν έχει άλλον προορισμό παρά την ύλη,σε έναν εκφυλισμό άνευ προηγουμένου που επιτελείται βάση σχεδίου συντονισμένου που σκοπό έχει το ξερίζωμα των βάσεων της ανθρωπίνου υπάρξεως που είναι η πίστη και η αγάπη σε θεό και πατρίδα αλλά και στην οικογένεια,δείτε όλοι το πόσο μελετημένα είναι όλα τούτα και το πόσο η ψευδοελευθερία μαζί με την δίδυμη κακάσχημη αδελφή της,την ψευδοδημοκρατία,πιασμένες χέρι χέρι κρατούν την ψευτοχρυσωμένη αλυσίδα που σου προσφέρουν να φορέσεις στον λαιμό σου,ζητώντας σου να αποκυρήξεις την πίστη σου στο παρελθόν προτείνοντας σου μια "νέα εποχή" σκοταδισμού και μεσσαίωνα.

Και σύ όν άβουλο στην βαθύτερη του ουσία προσπαθείς να γαντζωθείς απο κάτι,μα αυτό το κάτι ας γνωρίζεις πως για να ναι σταθερό και να σε κρατήσει οφείλει να μην είναι εκ του κόσμου ετούτου,οφείλει να μην έχει ως βάση οτι νιώθεις με τις πεπερασμένες σου αισθήσεις,οφείλει να είναι αιώνιο όπως και η δική σου πραγματική φύση και τούτα τα αιώνια που όταν δένεται στο άρμα τους η ανθρώπινη ύπαρξη ξεπερνά τα φτωχά σύνορα του τόπου και του χρόνου, ξεπερνά τον ίδιο τον άνθρωπο και μετασχηματίζεται σε φύση θεική ως της πρέπει, προσπαθούν να σου αποκρύψουν.

Έτσι αφήνουν οι "τρανοί" σου το σπίτι του Παλαμά να ρημάξει και να καταπέσει στην περιοχή της πλάκας ένα σπίτι όπου υπήρξε φάρος πνευματικός επί δεκαετίες και κείνο το πρωινό της 27ης φλεβάρη του 1943 έγινε η αφετηρία μιάς σιωπηλής πομπής άοπλων υλικά ανθρώπων, που έψαχναν απεγνωσμένα έναν βράχο να πιαστούν εναντίον των κατακτητών,έτσι βεβηλώνουν όσα αγάλματα και προτομές έχουν απομείνει στο έκτρωμα του δήθεν πολυπολιτισμού της πόλεως των Αθηνών με τις αρχές να κάνουν τα "στραβά μάτια", εμπρός σε τούτο το ανοσιούργημα,τις όποιες αρχές.

"Όταν όλα πηγαίνουν στραβά,το μόνο που δεν φταίει είναι η κακή σου τύχη" γράφω κάπου σημειολογικά απευθυνόμενος σε έναν ολάκερο λαό που χάνεται καθημερινά μέσα στην καθημερινότητα και δεν βλέπει πως ο προορισμός του δεν είναι το να καταστεί επαίτης των λαών αλλά οδηγός τους, σφυρηλατώντας έναν άλλον άνθρωπο,τον άνθρωπο όπως θα έπρεπε να είναι.

Πού είναι σήμερα οι "ποιητάδες" και οι "λογοτέχνες" μας προκειμένου να μιλήσουν σε τούτο τον λαό,που κρύβονται προφασιζόμενοι διάφορα και γιατι δεν καταγγέλουν έστω με το έργο τους, το πνευματικό τέλμα όπου έχουμε περιπέσει αγνοώντας ηθελημένα ή μή τον κοινωνικό τους ρόλο που δεν είναι άλλος απο τον ηγέτη ενός λαού που έχει χαθεί στο σκότος με δική του ευθύνη χωρίς αμφιβολία, διακατεχόμενοι απο μιάν απάθεια πρωτοφανή που καθιστά τους περισσότερους μικρότερους απο όσο πραγματικά θεωρούσα πως είναι,ενδιαφερόμενοι μόνον για τα κλειστά ιερατεία τους στον λαό βραβεύοντας ο ένας τον άλλον,  που βρωμούν σαπίλα και στέκουν καταλερωμένα απο τα περιττώματα της τέχνης χάριν μιάς πολύ περίεργης ελευθεριότητας, μιάς κατάστασης την οποίαν ονομάζω "ελεγχόμενη ασυδοσία",τρέμουν ακόμα και να αναφερθούν στον Παλαμά και είμαι σίγουρος πως αν τύχαινε να περάσει απο τα καταστόλιστα ανούσιων βραβείων γραφεία και σπίτια τους, θα τον έδιωχναν κλοτσιδών,γιατι πρώτοι απο όλους τον φοβούνται,φοβούνται τον εθνεγέρτη λόγο του που ενώνει τις ψυχές, μα και την τεράστια αξία ενός γίγαντα του πνεύματος όπου θα κάνει τους υπόλοιπους να μοιάζουν ανύπαρκτοι όπως πραγματικά είναι και όπως πραγματικά τους αξίζει,μόνον έτσι αναπνέουν οι περισσότεροι δήθεν πνευματικοί άνθρωποι των καιρών μας δυστυχώς,πραγματώνονται αποκτώντας ουσία, μέσω μιάς βρώμικης συνουσίας και συνδιαλλαγής με όσους άλλους βολεύει η σημερινή μας κατάσταση,"η ανυπαρξία ενδεδυμένη την ανικανότητα, στην ηγεσία",πραγματική ντροπή είναι να αισθάνεται κανείς.

  Ο Παλαμάς κυρίες και κύριοι δεν έχει ανάγκη απο μνημόσυνα,μπορείτε να αφήσετε το σπίτι του στην πλάκα να καταπέσει σε ερείπια,προφασιζόμενοι πως δεν το γνωρίζατε,ο Παλαμάς δυστυχώς για εσάς τους αρνητές του, είναι τα γραπτά του που δρούν ως ένας καθρέπτης που επάνω του αποκαλύπτεται το εφιαλτικό και αποκρουστικό στην όψη πρόσωπο μιάς σκλάβας ανισόρροπης υποκριτικής γραίας πόρνης κοινωνίας,κάμετε έναν περίπατο όσοι το βαστάει η ψυχή σας απο το ερειπωμένο του σπίτι και θα κατανοήσετε πλήρως τον βασικό λόγο της σημερινής κρίσης.

  οι καιροί μας δεν απέχουν και πολύ απο το τότε μα οι εχθροί μας σκέφτομαι πως δεν είναι κανείς άλλος απο τον κακό μας εαυτό κι αυτόν οφείλουμε να ξεθεμελιώσουμε πρωτίστως ανεβαίνωντας την ανηφόρα του εξανθρωπισμού,ο τόπος Κωστη Παλαμά στο έχω ξαναπεί κατά την διάρκεια των δικών μας "διαλόγων" δεν γιατρεύεται με γκρέμισμα,μα μονάχα με ξεθεμέλιωμα του μέρους του κακού που ενυπάρχει εντός ημών.


Χάριν μνημοσύνου Εθνικού ποιητού Κωστή Παλαμά