Να δείς μια μέρα που θα φύγω
μακριά απο όλους και απο όλα
πέρα απο τα χαμόγελα που βρωμάνε υποκρισία και σεβασμό
και χαριεντισμούς για να περνά η ώρα
μακριά απο βρώμικες ψυχές με της ψευτιάς την λάσπη
και άδεια βλέμματα που τόσο με κουράζουν γιατι με βάζουν να εξηγώ πάλι και πάλι
Κι αν είν γραφτό να μην ξανάβρω ανθρώπους,πάλι θα φύγω μακριά,γιατί ο καιρός περνάει...
στο πα πως θα φύγω,δε με κρατά πιά τίποτα εδώ,πέρα απο τα κόκκαλα της μάνας μου που κι αυτά μου λέν "παιδί μου στο καλό" όπως και τότε....
"Και που θα πάς ; παντού τα ίδια",θα μου πείς μπάς και με σταματήσεις.
ίσως να πάω στην θάλασσα,εγώ που την φοβάμαι τόσο για αυτό το μαύρο του βυθού που δεν λογάς τι κρύβει
ίσως βρεθώ σε μιά σπηλιά
κανένας δεν το ξέρει
με μοναχή μου συντροφιά
το παγερό αγέρι
ίσως στο βάθος του γκρεμού,με γύρω τόση φύση και δέντρα λεύτερα που την αλυσίδα της σκλαβιάς ποτέ δεν γνώρισαν.
πέρα απο ψέμματα που μοιάζουν με αλήθεια τόσο πολύ που μπορείς να περάσεις μια ζωή για να τα καταλάβεις.
Πέρα απο ζωντανούς νεκρούς που κατατρώγουν την ψυχή μου.
μα σημασία δεν έχει που θα πάς,η απόφαση μετράει
έστω κι αν άργησε κι αυτή, κοντά σαράντα χρόνια....
Νικηφόρος Βυζαντινός.
