Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΜΑΣ ΔΡΑΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ










Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος



Το αρχαίο μας δραματολόγιο ήτοι το σύνολο των κλασσικών έργων  τα οποία δύνανται να διδαχθούν απο σκηνής, έργων γραμμένα απο τους αρχαίους μας συγγραφείς αποτελούμενο απο διάφορα είδη του θεάτρου όπως οι τραγωδίες και οι κωμωδίες, αποτελεί χωρίς καμία αμφισβήτηση ένα τεράστιο κομμάτι της αρχαίας μας κληρονομιάς η οποία φτάνει εώς τις μέρες μας και σε συνδιασμό με τα άλλα προιόντα πολιτισμού του αρχαίου μας κόσμου όπως τα διάφορα γλυπτά, αλλά και τα ανά την ελληνική επιράτεια μνημεία, συντελούν καθοριστικά σε αυτό που ονοματίζουμε "πολιτιστική μας κληρονομιά" και αποτελούν ίσως και την διαχρονική "αιχμή του δόρατος" αυτής της χώρας και αυτού του λαού, που δεν είναι άλλη απο τον πολιτισμό.

Δυστυχώς είναι παρατηρημένο για αρκετά χρόνια και παρά τις αντιδράσεις συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, το φαινόμενο της "παραστατικής ασυδοσίας" όσον αφορά τις παραγωγές που αφορούν και έχουν ως βάση το αρχαίο μας δραματολόγιο, σε σήμείο τέτοιας αλλοίωσης ώστε πολλές οι φορές το μόνο που μένει απο το αρχικό έργο να είναι ο αρχικός τίτλος του, ο οποίος παραπέμπει τον θεατή στο να παρακολουθήσει συνήθως ένα κακέκτυπο της αρχικής αρχαίας παράστασης, το οποίο  εκμμεταλεύεται ως "μαγαζί - γωνία" το ιστορικό βάρος του συγγραφέα στην συνείδηση του κόσμου, είναι για παράδειγμα σαν να ζητάς να αποδώσεις έργα του Μότσαρτ κρατώντας σχεδόν μόνον τους τίτλους των, έως αυτού του σημείου φτάνει η σημερινή  γελοιότητα ορισμένων.

Οι λόγοι αυτής της κακεντρεχούς και οχι αναίτια αισχίστου είδους "καλλιτεχνικής" δήθεν παρέμβασης όσον αφορά τα αρχαία μας κείμενα και την απόδοση τους παραστατικά σε βαθμό κακουργήματος εάν υπήρχε πολιτιστικό δικαστήριο, προσωπικά θεωρώ πως θα πρέπει να αναζητηθούν στο γεγονός του οτι οι δήθεν πλασαρισμένοι στο κοινωνικό ασυνείδητο ως "καλλιτέχνες", απευθύνονται σε κοινό το οποίο αγνοεί στην μεγάλη του πλειοψηφία ακόμα και τα πλέον βασικά όσον αφορά το αντικείμενο και το οποίο όπως και στις περισσότερες εκφάνσεις της σημερινής καταστάσεως της "ελεγχόμενης ασυδοσίας", άγεται και φέρεται με βάση τον μιμητισμό.

Έτσι οι εκάστοτε "μπουλουκτσήδες" ενδεδυμένοι τα ψεύτικα ρούχα του θιάσου της ασυδοκρατίας και στην τέχνη με αρκετό χρήμα να ρέει πίσω τους, θεωρούν πως δύνανται να ασελγούν παντοιοτρόπως επάνω στα κλασσικά μας έργα χωρίς την παραμικρή συνέπεια (νομική ή καλλιτεχνική), μιάς και απευθύνονται σε "αδαείς κάφρους" ως θεωρούν τον λαό αυτόν και να τα οικονομήσουν εύκολα χρησιμοποιώντας ένα έργο του κλασσικού μας δραματολογίου ως "κράχτη".

Και δυστυχώς δεν σταματούν εδώ, αλλά εκφυλίζοντας παραστατικά το αρχαίο μας δραματολόγιο (λές και το διαχρονικό μήνυμα του αρχαίου μας θεάτρου επερίμενε την "μεταμοντέρνα" τους ματιά προκειμένου να αποδοθεί στον θεατή) διαφθείρουν τόσο την νέα γενιά των ηθοποιών μας, οι οποίοι δεν μπορούν αν και θα όφειλαν να γνωρίζουν το ποιά ιερά τέρατα της τέχνης πάτησαν τις εκάστοτε σκηνές τις οποίες λυμαίνονται σήμερα οι διάφοροι τυχάρπαστοι ακροβολισμένοι απο ένα σκοτεινό σύστημα που δρά ανθελληνικά, αλλά και τον λαό ο οποίος βρίσκεται εγκλωβισμένος σε οτι αθλιοδέστερο δύναται να γεννήσει το αρρωστημένο μυαλό ορισμένων οι οποίοι αυτοχρίζονται καλλιτέχνες μέσα απο κατ ελάχιστον σκοτεινές διαδρομές, αλλοιώνοντας έτσι το κοινωνικό ασυνείδητο περί του τι είναι πραγματική τέχνη και ζωή εν γέννει.

Ο σκοπός τέτοιων εκτρωμάτων της τέχνης, είναι ΚΑΙ η αποξένωση του λαού και η αποκοπή απο την ιστορία του, διαμέσου της παιδείας των ενηλίκων όπου είναι το θέατρο, το τραγούδι, ο κινηματογράφος  και οι παραστατικές τέχνες γενικότερα, οι οποίες πλήττονται βάναυσα απο την "ελευθεριότητα του μεταμοντερνισμού" η οποία πλασάρεται ως "δημοκρατία και ελευθερία" όπως γίνεται και σε πολλές άλλες δραστηριότητες της ανθρωπίνου κοινωνικής ζωής μιάς και ο όρος "ελευθερία" ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά του λαού.

Δυστυχώς ο κόσμος δείχνει να ακολουθεί παρά τις αντιδράσεις οι οποίες ενίοτε συμβαίνουν και αυτό καταδυκνείει πως μέρα με την ημέρα η αλλοίωση της κοινωνίας μας και η άλωση της συνειδησιακά, επιτυγχάνεται με ολοένα και ταχύτερους ρυθμούς, ενώ κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα το οποίο θέτω ως παρατήρηση πρός τον απλό θεατή, θα ζητούσα εφόσον ο σεβασμός στις αξίες μας αλλά και τις παραδόσεις έχει εκλείψει απο πολλού ελέω ασυδοκρατίας και στην τέχνη, (κάτι το οποίο μας έχει οδηγήσει στην σημερινή μας κατάντια με κορυφή του παγόβουνου την οικονομική κρίση), να αναπτύξει την διάκριση και να μην ακολουθεί άκριτα το κάθε περίττωμα το οποίο θεωρεί πως πραγματώνεται καλλιτεχνικά διαμέσου των κλασσικών μας έργων εξοικονομώντας και κάποιο εύκολο χρήμα διαφθείροντας του πάντες, έξάλλου είναι κάτι περισσότερο απο προφανές πως ουδείς θα θυμάται αρκετούς "διάττοντες αστέρες της τέχνης" έπειτα απο λίγα χρόνια, ενώ τα κείμενα των αρχαίων μας προγόνων θα συνεχίσουν να υπάρχουν μιάς και είναι ζυμωμένα με την ανθρώπινη φύση ως προιόντα πραγματικής καλλιτεχνίας.

 Ας διαφυλάξουμε την αρχαία μας κληρονομιά απο "τα κάτω", διαμέσου της δικής μας αυτοβελτίωσης και της ενσυνείδητης αποχής αναπτύσσοντας την θεατρική μας παιδεία, είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε να κατανοήσουν ορισμένα υποκείμενα το πόσο κακό κάνουν στον τόπο ακούσια ή το χειρότερο εκούσια.